اضطراب مسخره ای درون دنیای پراز لعنتی ام به آرامی راه میرود...

این دلهره ها درست مثل یک پیچک دور قلبم پیچیده اند...

به دیروزهای دوست داشتنی ام می اندیشم..

بی رمغ کنار نقاشی ام زانو هایم را بغل میکنم ..

وآرام زل میزنم به نادیا(عروسک دوست داشتنی ام)..

گاهی بار ها مداد رنگی 84 رنگم را روی زمین

پهن میکنم وبه ترتیب رنگ هایش در جعبه میچینم..

گاهی آنقدر با دست هایم مدادرنگی ها را به هم میزنم

تا صدای به هم خوردن چوب هایش آرامم کند..

گاهی انگشتانم را روی پالت رنگ هایم میرقصانم...

گاهی عجیب محو افکار چرت و مسخره ام میشوم..

محو تمام آرزوهای دست نیافتنی ام...

محو همه همهمه های جوانی ام..

دلم جوری عجیب دلشوره دارد...

حتی میترسم قلموی قرمز رنگم را به آرامی روی بوم برقصانم...

دلم کمی پرواز میخواهد...

کمی خارج از جو بودن...

گاهی دیوانه وار غرورم را دوست دارم...

وگاهی تنفری عجیب وجودم را به آغوش میکشد..

گاهی خرده محبت ها ی خیلی ها باعث بوجود آمدن

نقطه ی کوری در دل خیلی ها میشود...

نقطه کوری که با دنیای من هیچ تفاهمی ندارد..

هیچ دوستشان ندارم...

لعنتی های سمج زندگی ام را میگویم...

خسته تر از قاصدکی که فرسنگ ها را طی کرده

تمام ذهنم را مرور میکنم وباز هم

به طور عجیبی به خودم ودنیایم میرسم...

به همان نصیبه ی مبهم و مرموز دوست داشتنی ام...