میخواہِم برایت تنہِایے را معنے کنم!
در ساحل ڪنار دریا ایستاده اے ,
ہِواے سرد ,
صداے موج
انتظار انتظار انتظار
بہِ خودت مے آیے . . . . . .
یادت مے آید دیگر نہِ ڪسے است ڪہِ از پشت بغلت ڪند ,
نہِ دستے ڪہِ شانہِ ہِایت را بگیرد ,
نہِ صداے ڪہِ قشنگ تر از صداے دریا باشد
اسم این تنہِایے است
تــُو بـﮧ نیـتِ هَـر ڪِـﮧ دوسـت دآرے ، بـِخـوآטּ !
مےدانـَم ڪِـﮧ نِمے خـوآنے
مےدانـَم ڪِـﮧ نِمے دانے
حـَتـے مےدانـَم ڪـﮧ گـوش هـَم نِمے دهے !
وَلے مـَـטּ مےدانـَم ڪـﮧ
هـَنـوز هـَمآنـَم ڪـﮧ دوسـتـَت دآشـت ..
اَمـآ
ڪَمے شِـڪَسـتِـﮧ تـَر ..
گآهے دِلنـِوشـتـِﮧ هآیـَم تَـلخُ گـَزَنـدِه مے شـَوَنـد
چـﮧ ڪُنـَم ؟!
دِلـَم پُر اسـت
تــُو بـﮧ دِل نـگـیر
دفتری بود که گاهی من و تو
می نوشتیم در آن
از غم و شادی و رویاهامان
از گلایه هایی که ز دنیا داشتیم
من نوشتم از تو:
که اگر با تو قرارم باشد
تا ابد خواب به چشم من بی خواب نخواهد آمد
که اگر دل به دلم بسپاری
و اگر همسفر من گردی
من تو را خواهم برد تا فراسوی خیال
تا بدانجا که تو باشی و من و عشق و خدا!!!
تو نوشتی از من:
من که تنها بودم با تو شاعر گشتم
با تو گریه کردم
با تو خندیدم و رفتم تا عشق
نازنیم ای یار
من نوشتم هر بار
با تو خوشبخترین انسانم…
ولی افسوس
مدتی هست که دیگر نه قلم دست تو مانده است و نه من!!!