میخواہِم برایت تنہِایے را معنے کنم!

            در ساحل ڪنار دریا ایستاده اے ,

ہِواے سرد ,

صداے موج

انتظار انتظار انتظار

بہِ خودت مے آیے   . . . . . .

یادت مے آید دیگر نہِ ڪسے است ڪہِ از پشت بغلت ڪند ,

نہِ دستے ڪہِ شانہِ ہِایت را بگیرد ,

نہِ صداے ڪہِ قشنگ تر از صداے دریا باشد

اسم این تنہِایے است