افسوس

                                                          اتــاقِ تــــنهاییــــــِ من , قبــله یِ بی خـــانِمـــانِ من اســت...

آن زَمان کـــه دُنیــا را می گـُـذارم کِنـــار زانـــوهایــَم را بَغــل می کنم..!

و...

مــرگِ تدریـــجیِ ســـایــه هــایی که روی دیـــوار می رقـــصــــند...

کُنــج اتــاق هم اَجـَـل امانـِشـــان نمی دهــد...!

دیـــوارهــا جِــلو میکشـــند تا قبــله ام را تنگ تر کنــنــد;

افــســوس ,که فــقـط قـاب ِ عـکس تو را به من نــزدیـک تر می کنــند!